het dorp in de wereld in je hoofd

ACHTER DE SLAPERDIJK. Martha Heesen. ****

‘Het zeetje komt, het zeetje komt.’

Hoe diep nestelt de angst van een kind zich?

De angst vult het hoofd van Leen, intussen volgens haar ID een dertiger, maar gevoelsmatig is ze blijven steken in een traumatische kindertijd.

Zoals Cor is blijven steken in zijn verleden van cafébaas, toen het dorp nog naar hem toe kwam.

Nu kijkt hij naar het dorp, naar de bizarre figuren, allemaal met een hoek af. En hij kijkt naar zichzelf, wat er van hem overblijft. Hij oordeelt en vult in hoe hij door anderen geoordeeld wordt.

Wat is de waarheid?

Het dorp is verstild, het is uit de tijd gevallen.

De toeristen brengen de tijd binnen en worden weer buiten gekeken.

Er is een familiegeheim, verborgen op zolder. Toen Atie bij Cor wegging heeft ze alles meegenomen, maar niet de knipsels.

Is ze ooit echt – in de zin van helemaal – weggegaan?

Wat als liefde onvermogen wordt? En een driewieler het symbool van overleven naar uitbreken wordt, van gevangenschap in een tijd, een gezin, in jezelf naar een leven in een wereld die een beetje groter wordt. Waarin je bestaansrecht krijgt, het neemt.

Waarin je achter de slaperdijk langzaam wakker wordt.

De stemmen laten niemand slapen.

Wellicht allemaal niet de meest schokkende gebeurtenissen an sich, maar de kracht van Martha Heesen ligt in de beschrijving van de binnenwereld van buitengewone gewone mensen, en van de relaties tussen hen, dat web van liefde en jaloers gif, van willen en niet kunnen, van een last die op je weegt, zelfs als hij van je schouders genomen is. Van de vraag of je wel goed genoeg bent. Het bent geweest. Nu er niet veel tijd meer overblijft om het goed te maken, of minstens een beetje beter.