Het belang van een veilige thuisbasis

Huishoudelijk geweld is een universeel gegeven waar al veel aandacht aan werd besteed in boek én film. Wanneer je als lezer of kijker zelf in een harmonieus gezin bent opgegroeid dan komen die pijnlijke verhalen nog harder aan. Dat beloof ik van Roxane Van Iperen brengt een verhaal dat elke verbeelding tart.

M. is twaalf en groeit op in een allesbehalve prettige thuissituatie. Haar vader mishandelt haar en haar moeder zowel fysiek als mentaal. Hij licht ook buitenshuis mensen aan de lopende band op met louche deals waardoor het gezin vaak moet verhuizen. Daardoor heeft M. geen stabiele basis, geen vrienden en daardoor ook geen idee hoe een ‘normaal’ gezin hoort te functioneren. Ze is een meisje dat zich gedwongen aan iedere situatie aanpast, en om te overleven manipuleert en liegt ze. M. raakt bevriend met een schoolvriendinnetje, gaat bij haar lunchen en weet totaal niet wat ze met alle warmte en liefde aan moet. Het is onvoorstelbaar dat een ouder binnenkomt, je een kus geeft en naar je dag vraagt. Maar als M. echt nood heeft aan opvang, is dit gezin er ook niet voor haar.
Het lezen van 'Dat beloof ik' is geen prettige aangelegenheid

Het doorvoelen van haar emoties lukt M. niet. Ze kiest ervoor zich sterk te houden: ‘Huilen deed je niet. Huilen was erger dan pijn.’ Naarmate het verhaal vordert wordt duidelijk dat ieder gezinslid vastzit in hardnekkige isolerende patronen. De zwaarte van allerhande misbruik maakt het verhaal uiterst beklemmend. Dit boek duidt huiveringwekkend het belang van een veilige thuisbasis aan.