Een verhaal van ongeneeslijke eenzaamheid en afgematte wereldsheid

L'ultima estate in città werd voor het eerst gepubliceerd in 1973 op advies van Natalia Ginzburg, die er erg van hield. De tekst genoot een zekere mate van waardering en werd vervolgens snel uitverkocht en vergeten. Een tweede editie in 2010 ging iets verder, en pas bij de editie van 2016 ontdekte een breder publiek – ook internationaal dankzij de talrijke vertalingen eindelijk dit boek .

De hoofdpersoon Leo Gazzara is een waarschijnlijke dubbelganger van de auteur. Net als hij is hij een jonge man uit Milaan die zich losmaakte van zijn familie om in Rome te gaan wonen in de wereld van de journalistiek en televisie en zijn geluk te beproeven als scenarioschrijver. Aan het stuur van zijn oude Alfa Romeo reist hij door de stad waarvan de schoonheid hem voortdurend verblindt en waarvan hij nooit weet of hij er van houdt of er een hekel aan heeft. Hij drinkt te veel, gaat vaak naar de film, leest veel, heeft een zeker succes met vrouwen en doet niets liever dan na een nacht vol liefde alleen wakker worden in een vreemd appartement, wat koffie opwarmen, een bad nemen en slaat dan de deur dicht en dwaalt door de stad. Op een avond, tijdens een van deze wereldse omzwervingen, ontmoet hij de mooie Arianna, een kwetsbaar en fascinerend jong meisje, net zo lui en onstabiel als hij. Hun tumultueuze verhaal vormt de plot van de roman, die niet slechts één zomer, maar een heel jaar uit Leo's leven vertelt.

Dit verhaal van ongeneeslijke eenzaamheid en afgematte wereldsheid is echter niet droevig en droog. De stijl is levendig en helder en laat een belangrijk deel over aan een zeer levendig en inventief vrij indirect discours. Leo heeft humor en de dialogen zijn vaak grappig en doorspekt met ironie.