de geest die flirt met paranoia en delirium

Close to Home (Dicht bij huis), het strakke en indrukwekkende debuut van de Ier Michael Magee beschrijft een periode van aanpassing voor Sean, een reflecterende, ietwat norse man van in de twintig die na de universiteit is teruggekeerd naar Belfast. Hij vindt precies wat hij heeft achtergelaten; een netwerk van levens dat wordt gevormd en misvormd door armoede, verslaving, terloops geweld en trauma. Sean brengt zijn dagen door met drinken en snuiven, worstelen met zijn mannelijkheid, nogal nutteloze baantjes doorworstelen en vaag hopen dat er zich uiteindelijk een andere manier van leven zal voordoen. De structurele krachten die ten grondslag liggen aan zijn gevoel van stilstand zijn altijd aanwezig en verstikkend; een instortende economie, een ongebreideld grootgrondbezit en de lange, complexe schaduw die nog steeds door de Troubles (het etnisch-nationalistische conflict in Noord-Ierland van de jaren '60 tot de ondertekening van het Goedevrijdagakkoord op 10 april 1998) wordt opgeworpen.

Close to Home is een boek over voortijdige vermoeidheid, emotionele onderdrukking en de aarzelende en hardhandige manieren waarop we toch kunnen proberen van elkaar te houden. De roman heeft een relatief korte plot – een rechtszaak na een ruzie op een feestje, een ontluikende romance, de hedendaagse gevolgen van kindermishandeling – maar blijft aangrijpend vanwege de onwankelbare en behendig uitgevoerde toewijding aan psychologische empathie.

Sean is in beide betekenissen van het woord dicht bij huis; hij is er diep mee verbonden, maar hij is er nog niet. Door het hele boek heen wordt hij gespleten en verdubbeld, waarbij zijn interesses en ervaringen hem op subtiele wijze vervreemden van de gemeenschap waarin hij opgroeide, terwijl zijn klasse betekenaars hem markeren als een buitenstaander onder zijn nieuwe vrienden. Magee verbeeldt deze zoektocht naar identiteit in een reeks behendige decorstukken.

Magee's personages meten hun leven niet in koffielepels, maar in sleutels van cocaïne. Er zijn momenten in het boek die echt moeilijk te lezen zijn, zo levendig geven ze het gevoel van toenemende voortstuwing weer dat gepaard kan gaan met een drugsverslaving en de nasleep ervan. Er zijn scènes die verder gaan dan een kater en de wreedheid van een meerdaagse inzinking laten zien, de in elkaar gezakte lichamen en verkrampte spieren, de bergen eten die worden verorberd en vervolgens in koud zweet worden uitgekotst, de geest die flirt met paranoia en delirium.

Het boek biedt een algehele effect van wat uiteindelijk een verbluffend humane en tedere evocatie is van klasse, geweld en de uitdaging om erbij te horen in een wereld die ontworpen lijkt om je vanaf de zijlijn te laten toekijken.