Moedig!

Een clandestien leven. Door: Monica Sabolo.

Extreemlinks activisme; stiekem heb ik daar sinds kindsbeen af al een beetje een fascinatie voor. Mensen die alles riskeren voor hun idealen; je kan dat dom of moedig vinden. Boeiend is het sowieso. Vandaar mijn interesse voor Een clandestien leven.

Monica Sabolo is op zoek naar een onderwerp voor een nieuw boek - want ja: er moet wel brood op de plank komen – als ze op de extreemlinkse Franse terreurgroep Action Directe, voornamelijk actief in de jaren ’80, stuit. Al heel snel raakt ze volledig door hen gefascineerd en begint ze koortsachtig te schrijven.

Haar zoektocht in het verleden en heden van die mensen is boeiend, maar wat ik met nog meer interesse las is wat het in haarzelf losmaakt. Want ‘er zijn verschillende waarheden die naast elkaar bestaan en herinneringen worden bij het ophalen continue overschreden’ dus hoe krijg je greep op wie je was en wat je hebt meegemaakt? Mensen doen dingen die op dat moment het beste lijken, overschrijden grenzen van zichzelf en anderen. Valt dat te vergeven? En hoe?

Op een rauwe, nietsontziende manier duikt Sabolo steeds dieper in haar onderwerp én in haar eigen verleden. Ze schuwt niets, geeft ons inkijkjes in haar hoofd en ziel. Stap voor stap ontdekt ze meer over zichzelf en haar louche vader. De pijn en verwarring die dat met zich meebrengt druipen van de pagina’s, zonder ooit sentimenteel te worden. Een dunne scheidslijn die ze nergens overschrijft. Mooi en moedig.