Een waardevolle en ongemakkelijke dichtbundel

Oorlogsverslagen in poëtische vorm. Soms liefdespoëzie geschreven in oorlogsmetaforen. Wat oorlog in een mens achterlaat, weet de Zweeds-Syrisch-Palestijnse dichter Ghayath Almadhoun, die zijn tijd verdeeld tussen Stockholm en Berlijn, in deze bundel in woorden te vatten. Harde beelden. Over zijn dubbelzinnige houding met de Europese koloniserende machten ook. Zijn onbehagen tegenover het koude Zweden. Niet vanzelfsprekend. Wel prachtig, ontroerend en fascinerend.

Hoe veel mensen in de wereld leven er wel niet met zulke zwarte gaten in hun lijf? Eigenlijk is dit poëzie die in deze tijden (in scholen?) gelezen zou moeten worden om zodoende bij meer mensen empathie te kweken voor de vele oorlogsvluchtelingen, meestal van oorlogen die al jarenlang, veel te lang ook, aanslepen.

Dit is een waardevolle én ook ongemakkelijke dichtbundel. Twee andere dichtbundels van Ghayath Almadhoun las ik eerder al, waaronder één die hij samenstelde samen met de Nederlandse dichteres Anne Vegter. Enkele jaren geleden zag en hoorde ik hem bezig tijdens een lezing in bibliotheek Permeke in Antwerpen. Almadhoun raakt zijn lezers, en laat me ademloos en met een zwart gat in mijn borstkas achter. Hij wil mensen choqueren over wat hij als Palestijnse vluchteling in Syrië en dan in Zweden heeft gevoeld en meegemaakt. Deze dichter vindt de woorden om de beelden in zijn hoofd over te brengen op een wonderlijke en ontroerende wijze en heeft sinds die avond altijd mijn fascinatie weggedragen.