Voor wie luiden de klokken?

Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945) onderzoekt in zijn verhalen zijn verhouding tot zijn geboortestreek en zijn familieleden. Angst, eenzaamheid, nestwarmte, geweld, de veranderende tijdgeest, isolement en verbondenheid tussen mensen zijn enkele terugkerende thema's. De auteur won meerdere literaire prijzen waaronder de Arkprijs van het Vrije Woord en de F. Bordewijk-prijs.

Klokgelui is een literaire roman over vriendschap en buurmanschap. Een vriendengroep komt jaarlijks bijeen op een zomers terras, waar ze gesprekken voeren over alles en nog wat. Ze praten over koetjes en kalfjes, het weer, alledaagse ergernissen. Gewoon alledaagse en minder alledaagse banaliteit. Maar terloops komt een kinderloos ouder echtpaar ter sprake dat met aftakeling wordt geconfronteerd. Hoewel de verteller bij hen in de straat woont, weet hij totaal niet wie ze zijn. Navraag bij hun buurvrouw leert hem wat er scheelt met Jef en Germaine. Deze onthulling is een verborgen drama dat zich bij deze buren afspeelt. Heel vakkundig met scherpe dialogen en observaties toont de auteur een gemeenschap die elkaar nauwlettend in de gaten houdt en waar het niet kennen van je buren als een groot gebrek wordt beschouwd. Haar sobere en tegelijk beeldende impressies, met navertellen van flarden gesprek tussen de dementerende Germaine en haar man Jef, zijn wrang en ontluisterend. Ontroerend is de geduldige Jef. Zijn vrouw, die steeds verder van hem wegdrijft, blijft hij liefdevol bejegenen, tot het niet meer gaat.

Die vertelsituatie is een metafoor voor de hedendaagse samenleving waarin zelfs wie naast elkaar woont eigenlijk naast elkaar heen leeft. Dat niet meer duidelijk is voor wie de kerkklokken luiden is een onmiskenbaar symbool van die totale anonimiteit. Klokgelui is zo niet alleen een invoelend verhaal over alzheimer en over de verknochtheid van twee mensen, maar ook een kritiek op de maatschappij. Er spreekt een terugverlangen uit naar de sociale cohesie en controle van het dorp van weleer waar het klokgelui nog wel betekenis had.