de onverwoestbare en verwoestende kracht van wat liefde wordt genoemd
TABITA. IBEN MONDRUP. ****
Moet je als jong kind het harde leven in Groenland gewend zijn, maar ook de onvoorwaardelijke, maar onbehouwen liefde van je familie gekend hebben om opgewassen te zijn tegen de latere trauma’s van het opgroeien, ontworteld en ontheemd?
Het is niet dat Tabita ongehavend uit die strijd komt, ze heeft haar overlevingsstrategieën en haar rijke innerlijke wereld, waar niemand anders dan zij toegang tot heeft.
Een overlevingsstrategie die diep in haar haar razende en loeiende emoties toont, naast wijsheid en naast een plotse rust, zoals die in het oog van een storm.
En ze heeft geduld. Haar tijd komt.
Noodgedwongen afgestaan komt Tabita met haar adoptieouders uit Groenland in Denemarken aan, waar het leven compleet anders is. Gemakkelijker zou je denken, maar is dat ook zo? Kan ze opboksen tegen de vooroordelen die Denen over de primitieve Groenlanders hebben? Hoe overleeft ze in haar eigen gezin vol onderhuidse en later steeds manifestere spanningen tussen haar pleegouders? Hoe kan ze verder zonder haar ‘kleine lieveling’? Hoe kan hij verder zonder haar?
Hoe kan ze, hoe kun je verder, als over de wezenlijke dingen moet gezwegen worden? Als wie je liefhebt en je herinneringen, geband worden alsof ze nooit hebben bestaan.
Waar je niet over praat is er niet, en wat er niet is is niet langer een probleem.
Een eenvoudig en vlot geschreven roman maar met een diepe onderlaag die in je blijft grommen.
De spanning naar het einde toe is stevig opgebouwd en dan werd ik toch nog verrast.
Doorheen het dagelijkse leven, waarin mensen doen wat ze normaal doen, toont liefde zich in al zijn facetten, van de trouwste tot de verraderlijkste en de gruwelijkste.
En onder al die gezichten van liefde en het verlies ervan is er een wezenloos diepe eenzaamheid die Tabita doet beseffen dat ze nu nog alleen zichzelf heeft om te overleven.
Ondanks de afschuwelijke gebeurtenissen is het verhaal ook zo verteld dat je niet louter zwartwit kunt denken, misschien wel heel donkergrijs, maar niettemin dooraderd met mededogen.
Zelfs de mens in al zijn slechtheid is daaronder een lijdende mens.
De vraag is: hoe ga je met je lijden om?
En dan zijn de volwassenen niet altijd de meest wijzen…
Benieuwd dus naar de delen twee en drie van deze trilogie.
Synopsis
Een stel keert na een jarenlang verblijf in Groenland met twee geadopteerde kinderen terug naar Denemarken. De kinderen moeten hun weg zien te vinden in een gezin dat barst van de geheimen.
