Ongemeen knap geconstrueerd verhaal

Met ‘Sneeuwspoor’ won Rudy Morren in 2020 (zeer terecht trouwens) de ‘Hercule Poirot-prijs’, de jaarlijkse literatuurprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman. ‘Verdronken land’ is hier de opvolger van en moet absoluut niet onderdoen voor het prijsbeest.

Op een meesterlijke wijze construeert Morren via vier tijdsblokken over een periode van zes decennia een web van intriges, misbruik, bedrog en moord waarbij een heleboel losse eindjes virtuoos tot één geheel worden samengebracht. De auteur evoceert een aantal actuele thema’s zoals misbruik in de kerk en politieke corruptie, zonder hierbij in gemeenplaatsen te vervallen. De onderwerpen blijven fris en boeiend. De scènes zijn vaak rauw en hard, maar dit draagt enkel bij tot de geloofwaardigheid van het verhaal.

Chronologisch wordt het verhaal omgekeerd verteld, wat van de lezer - zeker in het begin van het verhaal - toch enige intellectuele soepelheid vereist. Dit doet echter geen afbreuk aan het feit dat het verhaal je vanaf het begin bij de lurven vat en 414 p. ongemeen boeiend blijft.